καλοκαιρι ειναι...

...

 Το καλοκαίρι είναι η εποχή της σκληρότητας. Του άμεσου, απομυθοποιητικού φωτός και της βαθιάς αίσθησης της διαφορετικότητας.

 Από την εποχή που τον Ιούλιο όλες οι γειτονιές ερήμωναν έως σήμερα, που η πόλη στριμώχνεται τα μεσημέρια σε αστικά λεωφορεία που μυρίζουν ιδρώτα, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Όμως και τότε, υπήρχαν το βράδυ κάποια αναμμένα φωτάκια, που μαρτυρούσαν πως δεν ήταν όλοι το ίδιο και πως αυτό που μας προσάπτουν ως «κακομαθημένους νεοέλληνες» με BMW και εξοχικό (προ κρίσης), ίσχυε μόνο για μερικούς.

 Το καλοκαίρι είναι η εποχή της εξωστρέφειας του ναρκισσισμού. Η εποχή αυστηρά για νέους και καλοφτιαγμένους. Η εποχή των beach bar και της ανεκδιήγητης αισιοδοξίας. Η εποχή να «ξεχαστούμε» και να «φορτώσουμε τις μπαταρίες» για τον επόμενο χειμώνα, που μας παραφυλάει στη γωνία. Είναι η εποχή των θαλάσσιων σπορ, των θυσιασμένων «με το μαχαίρι» καρπουζιών αλλά και του «σφαγμένου» πόθου των ζευγαριών, που βιώνουν διαφορετικές εμπειρίες κάτω από την ομπρέλα.

 Όμως είναι μαζί και αυτό το μοναχικό φλιτζάνι του καφέ στο μπαλκονάκι κάποιας άθλιας πολυκατοικίας, η μυρωδιά της τηγανιτής μελιτζάνας, το κλιματιστικό που θα ανάψει μόνο σε καταστάσεις απόλυτης ανάγκης και το χαρτάκι με το τηλέφωνο του γιατρού πάνω στο ψυγείο, έτσι, «για να είναι εύκαιρο» όταν χρειαστεί. Ακόμη, ο σύζυγος που απουσιάζει στο ΚΑΠΗ και το εγγονάκι της γειτόνισσας, που κατεβαίνει από τη σέλα κάθε φορά που χρειάζεται να στρίψει το ποδήλατο, μια που το μπαλκόνι δεν είναι τόσο φαρδύ για να το καταφέρει διαφορετικά.

 Το καλοκαίρι είναι η «εκσυγχρονισμένη» παραλία, τα τσιμενταρισμένα πάρκα, τα κλειστά πρώην στέκια και οι ζητιάνοι έξω από τα καταστήματα.
Οι μαυρισμένοι κατσούφηδες και η απουσία των «δίδυμων» αδελφών, που κάποτε ήταν το σήμα κατατεθέν αυτής της πόλης.